Ik kwam hem afgelopen dagen tegen in het Zabihullah Shahid vluchtelingen kamp, gelegen in de buurt van het stad Mezar-i Serif te Afghanistan, waar we onze winterhulp programma zouden implementeren. Daar was hij dan de vrolijke maar tegelijk ook serieuze Şah Muhammed.

In het begin viel hij nog niet echt op, maar dat veranderde in de loop van de dag. Daar waar veel kinderen met veel creativiteit meerdere ballonnetjes probeerden te bemachtigen, bleef hij juist heel kalm en vroeg niets meer dan de ene die hij reeds van me had gekregen.

Gedurende de distributie van de winterhulp goederen en alle andere werkzaamheden op de vluchtelingenkamp, kwam hij naar me toe en bleef net een schaduw dicht bij me. Ik merkte hem pas echt op toen hij voor het eerst stevig mijn hand vasthield. Tussen alle kinderen bleef hij continue bij me en hield vaak mijn hand vast.

Elke keer als ik hem iets vroeg, kreeg ik netjes antwoord en bleef hij samen met mij door het kamp heen meelopen. Er was nog iets wat ik tot dat moment niet in de gaten had. Pas op de tweede dag drong dit tot me door.. Intussen waren onze werkzaamheden voor de eerste dag afgerond en maakten we ons klaar voor vertrek. Het blijkt dat hij aan de ouderen daar heeft gevraagd of ik nog zou terugkeren. Toen hij te horen kreeg dat ik de volgende dag zou terugkeren, is hij met veel blijdschap ons terugkomst gaan afwachten.

Wat was het dat hem zo blij maakte? Misschien was het wel hetgeen dat ze een nieuwe tent zouden krijgen, of misschien dat ze na een lange tijd weer wat anders dan aleen brood konden eten dankzij de ontvangen voedselpakketten.

Toen we op de tweede dag weer op de vluchtelingen kamp aankwamen, kwamen de kinderen weer rennend naar ons toe, en ja hoor met Şah Muhammed helemaal vooraan. Toen hij bij me was pakte hij mijn hand stevig vast en bleef continue bij me. Zolang ik niets vroeg, bleef hij netjes stil en straalden zijn ogen van blijdschap. Intussen was ik ook eeg gewend aan hem. Zodra hij even mijn hand niet vast hield, keek ik naar hem uit en hield hem in het vizier. Toen het grootste deel van onze werkzaamheden waren afgerond, kwam een van de vrijwilligers naar me toe en lichtte de situatie omtrent hem nader toe.

Şah Muhammed was nog erg klein toen hij zijn vader had verloren. Hoewel hij het zelf niet helemaal in de gaten had, bevonden zijn moeder samen met zijn 5 broers en zussen zich midden in een gevecht voor overleving. De voortdurende oorlog en de extreme droogte had deze familie gedwongen om hun dorp te verlaten om zich uiteindelijk in dit vluchtelingen kamp onder zeer slechte omstandigheden te vestigen.

Naast de pijngevoelens die ik reeds had vanwege de erbarmelijke levens omstandigheden op het kamp, schoot er nog een scherpe pijn door mijn borstkas. Het werd me op dat moment nog duidelijker dan het reeds was. Şah Muhammed voelde wellicht de warmte die hij nog nooit eerder had kunnen voelen. Hij stond stilletjes dicht tegen me aan, om die warmte te kunnen voelen. Op het moment dat ik met mijn hand over zijn haren heen streelde, voelde hij zich enorm prettig een stond met een brede grijns te stralen. Ook al speelde hij af en toe met zijn vriendjes zo tussen ons allemaal in, het duurde nooit lang tot hij weer pal naast me stond en mijn hand vast hield.

Misschien hoopte hij diep vanuit zijn hart wel, dat ik voor altijd bij ze zou blijven. Maar helaas, nadat alle programmas waren afgerond brak de tijd aan om afscheid te nemen. Op dat moment wist hij nog niet dat ik deze keer niet zou terugkeren.

Net voordat ik afscheid zou nemen, heb ik hem op mijn schoot genomen en nog een paar ballonnetjes gegeven. Hij was erg blij. Hij had hier nooit om gevraagd, maar het plotselinge cadeautje was overduidelijk erg welkom. Hoe kon hij op dat moment weten dat ik kort daarna in de auto zou stappen en ze zou verlaten…

Nu hij zo blij op mijn schoot zat, heb ik hem verteld dat hij altijd een echte doorzetter moeten zijn, hij hard zal werken om later als hij groot is zijn vaderland en volk groots te dienen. Dat de mooie Afghaanse volk een veel beter toekomst verdient en hij hier een rol in zou kunnen spelen. Hij knikte instemmend terwijl zijn oogjes vrolijk glunderden.

Precies op dat moment vertelde een vrijwilliger hem, dat we de vluchtelingen kamp zouden verlaten en niet meer terug zouden komen. Dit kwam als donderslag aan bij Şah Muhammed . Het vrolijke jongetje van net was veranderd in een jongetje met dikke tranen in zijn ogen. Het lukte hem niet om nog iets te zeggen en deed enorm zijn best om zijn verdiet in bedwang te houden. Het drong ook tot hem door, het moment van afscheid was gekomen. Hij vloog om mijn nek en omarmde me stevig, gaf me een dikke zoen op de wang en ging daarna stilletjes aan de kant om me te zien wegrijden.

Terwijl hij ons zo aankeek, smolt ik helemaal weg. Hier kon ik helaas niets aan veranderen…

Nie talleen in deze vluchtelingen kamp, maar in alle kampen in de regio bevonden zich veel te veel wezen om op te noemen. Şah Muhammed had mij nog een keer duidelijk gemaakt waarom wij ons hoogst persoonlijk moeten blijven inzetten voor de aller armsten in de wereld.

Vele Şah Muhammed’en wachten op een helpend hand die aan ze denkt, op de warmte die ze nooit hebben mogen ervaren.

En u? …  Wat gaat u doen voor al de wezen en aller armsten wie niet de luxe hebben van een warm thuis tijdens de koude wintermaanden, niet het vooruitzicht voor een mooi toekomst hebben en maar heel mischien mogen uitkijken naar een handje hulp?…

Bewust van zijn verantwoordelijkheid rijkt IHH Nederland zijn helpend hand uit naar de kinderen van de oorlog in Afghanistan. In kader onze winterhulp programma’s hebben we tussen 22-25 December 2018, in het Zabihullah Shahid vluchtelingenkamp, nabij de stad Mazar-i Sharif in de Belkh regio te Afghanistan, 276 families voorzien van dekens en voedselpakketten. Tevens hebben we 60 families voorzien van nieuwe 4 seizoens tenten. Dankzij deze tenten kunnen deze families de winter een stuk beter doorbrengen. Er bevinden zich in de regio nog duizenden families die in zelfgemaakte stoffen en plastic tentjes hun leven proberen voort te zetten. Zij maken zeer moeilijke tijden mee in deze winter periode met koude winternachten.

IHH Nederland zal de vluchtelingen in Afghanistan en de vluchtelingen in andere landen niet vergeten en blijven steunen.

Ayhan Arslantaş

27 December 2018